පොඩි කෙල්ලේ උඹ අත එතී..
සිටින කොල්ලා මම දනී...
මීට පෙර දින ඌ මෙහී...
ගෙනා කෙල්ලොත් මම දනී...
.
කෙල්ලේ උඹ මගෙ පොඩි එකී...
වාගෙමයි හරි හුරතලී...
කටත් ඒ වගෙමයි ගතී..
ඒත් උඹ හරි ගොන් එකී...
.
අම්ම අප්පා නුඹගෙනී...
උන්ට කිසිවක් නොපතමී...
උඹව රැකගන්නට නොකී...
ලෝකයක් සටනට වදී...
.
මල් පාරෙ උඹ උගෙ එතී...
කරන දගකම් මම දකී...
මගෙ හිතත් හරියට රිදී...
මගේ පොඩ්ඩිව සිහි වෙතී...
රංජිත් කුමාර සමරකෝන් අයියගෙ තීරු ලිපියකත් ඔයිට සමාන කතාවක් තිබ්බ. ඒක ඇත්ත කතාවක්. ඒ කතාව දාල පොතක් කලා නම හුස්ම ගන්න අකුරු.
ReplyDeleteඒ තාත්ත ළමයිට දුක් විදල සල්ලි හොයල උගන්නනව. කුලී වැඩ එහෙමත් කරනව. දවසක් යනව ඔය එක එක වෙස් දාගෙන ප්රමෝෂ්න කරන්නෙ (සූර පප්ප වගේ එහෙම ඇදං) ඒ වගේ දේකට බීච් පාටියකට. එතනදි ඒ තාත්තට තමන්නෙ දුවව හම්බුවෙනව. එතකොට දුවට සිහියක් නෑ බීල නස්පුට් වෙන්න ඇගේ ඇදුම් තියනවද දන්නෙත් නෑ.
ඒ සාරාංශය. මට මේක කියවල ඒක මතක් වුණේ.
බොක්කටම දැණුන ඇස්ට්රා...
ජය
මටත් ඔහොම අත්දැකීම් තියෙනවා.
ReplyDelete