හුග කාලේකින් ආයේම ලියන්න හිතුනා.කලිනුත් වරින් වර හිතුනත් ලියන්න කියලා එහෙමට දෙයක් තිබුනෙත් නෑ. හරියටම 8 ඊයේ මගේ උපාධි ප්රධානත්වය නීසා මට ලියන්න දෙයක් හම්බුනා. ඒවෙන අයට වඩා වෙනස් කෙනෙක්ට උපාධිය ගත්තා නිසා. එයා බැජ් ෆොටෝ එක ගනිද්දී හිටියේ මං ලග. මගේ අතින් එයා අල්ලන් හිටියේ.මං ඒ වෙලාවේ ඒ වගේ කෙනෙක්ට උදව් කිරිමෙන් ලැබෙන අහිංසක සතුටක් භක්ති වින්දා මං උපාධිය ගත්ත සතුටට වඩා. ඒක හරි අමුතුම හැගීමක් සල්ලි වලට ගන්න බැරි, බස් එකට සල්ලී ඉල්ලා ගොඩ වදින සමහර මිනිස්සුන්ට සල්ලි කීයක් හරි දුන්නම කවදාවත් දැනිලා නැතී හැඟීමක් තමයි ඒ වෙලේ දැනුනේ. හැමෝම තනියෙන් හිටගෙන ඉන්න අතර තුර ඒයාට මගේ අතින් අල්ලන් ඉන්න උන හෙතූව ලෝකෙට කියන්න ඕන කමකට මට ලියන්න හිතුනේ නෑ, ඇත්තටම මට දැනුහැගිම කියන්නයි ලියන්නෙ, හේතුවක් සඳහන් නොකරන්නේ කවදම හරි ඒ ළමයා මේ පෝස්ට් එක දැකලා තව කෙනෙක් එයව මාතෘකාවක් කරගත්තට පොඩිම දුකක්වත් දැනුනොත්ට අස්වැසිල්ලක් උන එකෙන් පලක් නැති වෙයි.
මට කියන්න ඕනා උනේ මෙච්චරයි, අනන්තවත් මැරෙන්න හිතුන අවස්තා මටත් නැතුවම නිමි. ඒත් ඒ ලමය එක්ක ගත උන විනාඩි කිහිපයේ මට හිතුනේ ඇයි සමහර මිනිස්සුන්ට හැම දේම සර්ව සම්පූර්ණයෙන් තිබිලත් වෙන මොකක්ම හරි හේතුවක් ඉස්සර කරන් මැරෙන්නේ කියන එක.
එහෙම හිතුන වෙලාවකට මේ ලෝකේ තමන්ට වඩා අඩු පාඩු තියෙන කෙන්ක්ට එක හිතින් උදව්වක් කරලා ඒක විදින්න. එතකට තමන්ටම ජීවත් වෙන්න ආසාවක් වෙන්දට වඩා ඇති වේවී.